1,384 Views
Favorite
จากหลักฐานที่ค้นพบในหลุมฝังศพของชาวอียิปต์ยืนยันว่ามีการปลูกคำฝอยมาเป็นเวลานานกว่า ๔,๐๐๐ ปี เพื่อเป็นไม้ดอกและใช้กลีบดอกเป็นสีย้อมผ้าและวัสดุอื่น ๆ ให้มีสีเหลือง คำฝอยมีถิ่นกำเนิดในทะเลทรายอาหรับระหว่างทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและอ่าวเปอร์เซีย จากนั้นได้แพร่ออกไปสู่ทวีปแอฟริกา ยุโรป และเอเชียตะวันออกรวมทั้งประเทศไทย โดยนำกลีบดอกมาเป็นสีย้อมผ้าครองของพระสงฆ์ จนกระทั่งเมื่อ ๕๐ - ๖๐ ปีที่ผ่านมาชาวยุโรปได้นำเอาเมล็ดคำฝอยมาสกัดน้ำมันและได้น้ำมันที่มีคุณภาพสูง (โดยมีไขมันไม่อิ่มตัวสูงถึงร้อยละ ๙๐) นำไปใช้ในอุตสาหกรรมน้ำมันผสมสีและน้ำยาเคลือบผิว ต่อมาเมื่อทางการแพทย์ได้ค้นพบการสะสมตัวของคอเลสเทอรอลในเส้นเลือดทำให้มีการบริโภคน้ำมันคำฝอยมากขึ้นและได้มีการแปรรูปเป็นโภคภัณฑ์อีกหลายชนิดรวมทั้งเครื่องสำอางและยารักษาโรค
คำฝอยอยู่ในวงศ์ Compositae เช่นเดียวกับทานตะวันและมีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Carthamus tinctorius L. ทรงต้นเป็นพุ่มเตี้ยแตกกิ่งมาก สูงตั้งแต่ ๓๐ - ๑๕๐ เซนติเมตร ใบค่อนข้างเล็ก ปลายแหลม และขอบใบเว้าเป็นฟันเลื่อย แข็งและคมคล้ายหนาม ดอกมีสีเหลืองอมแดงรวมกันอยู่บนจานซึ่งเกิดจากยอดและกิ่งจานดอกมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๕ เซนติเมตร เมล็ดคำฝอยมีลักษณะคล้ายทานตะวันแต่มีขนาดเล็กกว่าน้ำหนัก ๑๐๐ เมล็ดประมาณ ๕ - ๗ กรัม เมล็ดสุกแก่หลังจากปลูก ๘๐ - ๑๒๐ วัน เก็บเกี่ยวโดยใช้มีดตัดจานดอก เก็บรวบรวมไปตากให้แห้งแล้วใช้ไม้ตีแยกเอาเมล็ดออก การปฏิบัติทำได้ลำบากเนื่องจากอันตรายจากหนามแหลมคม ในสหรัฐอเมริกาซึ่งปลูกในแปลงขนาดใหญ่ต้องใช้เครื่องจักรเก็บเกี่ยว คำฝอยเป็นพืชที่ทนทานต่อความแห้งแล้งมากที่สุดปลูกได้ในท้องที่ที่แห้งแล้งซึ่งมีฝนตกน้อย (๒๐๐ - ๕๐๐ มิลลิเมตรต่อปี) ประเทศที่ปลูกมาก คือ เม็กซิโก สหรัฐอเมริกา และอินเดีย สำหรับในประเทศไทยยังไม่มีการปลูกเพื่อเป็นการค้าเนื่องจากทำรายได้ไม่สูงเท่าพืชอื่น
